Waarom korfbal?
“Ik ben begonnen met korfballen toen ik zes was. De hele familie Spaargaren zat bij Ons Eibernest en omdat voetballen niet helemaal mijn ding was, was het logisch dat ik daar ook ging korfballen. Omdat KVS veel dichter bij mijn huis was en mijn zus bij de A1 van KVS speelde, ben ik op mijn 13e bij KVS terechtgekomen. Ik werd na de C1 en de B1 een vaste waarde in de A2. De A1 speelde toen hoofdklasse en ik mocht af en toe invallen, dat was voor mij een geweldige ervaring. Op mijn 19e kreeg ik de kans om in de selectie van Die Haghe te spelen, maar toen ik bij het eerste zat, scheurde ik tot twee keer toe mijn achillespees af en dat betekende het einde van mijn plek in de selectie. Jamie de Bruijn heeft mij in 2021 overgehaald om bij het piepjonge Dunas te komen spelen en daar heb ik geen moment spijt van gehad. Het familie- en clubgevoel bij Dunas verraste mij en ik heb bij Dunas vrienden voor het leven gemaakt.”
Je bent pas 28 en een waardevolle speler in de selectie, waarom dan toch stoppen?
“Ik kan het niet meer opbrengen om me tijdens de trainingen voor 100% te geven. Dat merk ik ook bij de wedstrijden. Ik vind het nog steeds geweldig om te scoren, maar om als verdediger steeds achter je man aan te moeten rennen, daar ben ik wel een beetje klaar mee. Ik kan het naar mijn teamgenoten niet verantwoorden dat ik me niet volledig inzet voor het team, zeker niet nu Dunas 2 in de eerste klasse gaat spelen. Dus leek het me een goed moment om te stoppen. Wat ik wel zal gaan missen is het groepsgevoel tijdens en vooral na de wedstrijden.”
En nu?
“Ik blijf actief verbonden aan Dunas. Daar zal snel meer duidelijkheid in komen. Om fit te blijven ga ik me nu meer bezighouden met mijn andere hobby: hardlopen. Ik ben zeker van plan om een marathon te gaan lopen. En of ik ooit nog zelf ga korfballen? Zeg nooit nooit, maar voor nu denk ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. In ieder geval wil ik mijn teamgenoten en coaches bedanken voor de heerlijke jaren die ik bij deze warme club heb mogen spelen.”
